Kahraman Analarımız
“Ey kahraman Türk kadını! Sen yerde sürünmeye değil, omuzlar üzerinde göklere yükselmeye layıksın”
Mustafa kemal Atatürk
Silah sesleri, bombalar, puslu gökyüzü… Hiçbir şeyin gücü kadınlarımızı durdurmaya yetmezdi. “Vatan!” deyince tutuşurdu ruhlar, kabarırdı yürekteki büyük duygular. Gerek cephede gerekse cephe gerisinde her türlü destekte bulundular. Kimi kundaktaki küçük yavrusunu bıraktı ardında kimi anasını, atasını… Lakin hepsinin tek amacı vardı: “Vatanı ele bırakmamak!”
Asker evlatlarını düşünen kadınlarımızı görüyoruz. Birçoğunun isminden haberimiz yok. Nereden geldiklerini, nereye gittiklerini bilmiyoruz… Fakat bildiğimiz önemli bir nokta var: Hepsi vatanı yalnız bırakmak istemedikleri için bir yerlerde, bir şeylerin peşinde ilerledi. Birçoğunun düşman karşısında kendini savunabileceği silahı dahi yoktu ama inançları vardı. Kimi altınlarını sattı silah almak için kimisi de tek geçim kaynağı olan hayvanını. Kimi analar ki tek oğlunu, canını, yüreğini gönderdi cepheye, vatan uğruna. Kolay değildi elbet haber alamamak, kolay değildi gidip de dönememek.
Bireysel de değildi, topyekûn bir mücadele vardı. Evlatlar vatansız yaşayamazdı, esaret altında nefes alamazlardı… Kahraman analarımız bunları düşünerek feda ettiler kendilerini. Çoğu, işkencelere maruz kaldı veya şehit oldu, bazıları ise sağ salim döndü evlerine, çok şükür.
Demem o ki; bu ülke hiç kolay kazanılmadı… Kolay yollardan geçmedi insanlar bu ülke için. Daha bilmediğimiz ne fedakârlıklar yaptılar, kim bilir? Büyük bir minnet var içimizde. İyi ki vardı hepsi.
Bir yanıt bırakın